بهانه ی انتظار ...

همیشه آسمون آبی نیست.   

اونه که آسمونو آبی می کنه .                                            

گاهی بعضی از عصرها، ابرهای زیادی

توی آسمون حیاط جمع میشن و من ،

دلم خیلی می‌گیره ...

اگه عروسکم رو دختر همسایه گرفته

باشه، گریه هم می کنم .       

آروم و یواشکی ...،و دلم می‌خواد مامان

زودتر از همیشه، از سر کار برگرده تا همه

 چیز خوب شه.

هی به آسمون نگاه می‌کنم و از خدا

می‌خوام مامانو  زودتر به خونه برسونه...

 فکر می‌کنم گاهی عروسک مامان هم ، 

گم می‌شه.

یا کسی به زور، از اون می‌گیره . شاید

هم دست عروسکش کنده می شه...            

آخه نمی‌دونم چی، مامانو  این‌قدر غمگین

می‌کنه،که بعضی از عصرها ، خیلی دلش                   

می‌گیره وبه آسمون نگاه می‌کنه و از خدا

چیزی می‌خواد...   

انگار می‌خواد  که کسی بیاید...

کسی که آسمون ابری رو آفتابی می‌کنه ...

و  اشک های مامانو ... پاک...

من دلم می‌خواد بدونم اون کیه؟ اونوقت از اون می‌خوام،

مواظب همه عروسک‌ها باشه....